Hawa Seger Ing Wayah Isuk

                              

         Sawise sholat subuh aku nginguk ing njaba omah. Pedhut  isih  kandel, langite katon peteng banget, lan hawane adhem njedhidhing. Nalika cendhela omah dibukak rasane seger. Ora bisa dibayangake menawa ana ing dhaerah pegunungan kepiye rasane. Uuh, pikiran dadi plong, dadi lali pakaryan  sakambreg  sing durung dirampungake.

         Saka kadoan aku krungu swara manuk sing ting cruit. Cit..cit…cit..cuit…saut-sautan, apik tenan kaya swarane music.  Ing taman mulai katon kupu padha menclok ing dhuwure kembang. Rupane warna-warni; ana sing ireng semu coklat, ireng semu oranye, ireng semu abang, ireng semu ungu lan ijo, lan liya-liyane. Suwiwine katon ngawe-awe kaya bocah cilik sing lagi nari. Ora mung kuwi, kupu-kupu kuwi kaya padha omong-omongan karo kancane, ora kalah karo manuk sing miber ting kleper.

         Ora krasa jam ing ruwang tengah omahku muni tang teng nganti ping enem. Ibuku nimbali aku, “Dina, kowe durung sholat Subuh toh?”. Aku mangsuli saka ngarep omah, “ Sampun Bu, kula sampun sholat kala wau. Smangke kula taksih kepingin teng njawi rumiyin, teng mriki hawane asrep sanget. Kraos sekeco  teng ati lan piikiran kula”.

          Ibu banjur mlaku cedhaki aku, “ Ehmmmm, suegeeer tenan hawane isuk iki. Senadyan rada njedhidhing, nanging krasa kepenak ing awak”. Senadyan ibu mung ngomong karepe dhewe, aku krungu lan nyauti “Bu, menawi mlampah-mlampah sareng pripun Bu. Mumpung taksih enjing, srengenge nggeh nembe mlethek. Kan mboten kraos benter?”. Ibu mangsuli “ Yo ayo, kono bapak diaturi pisan… ayo mlaku-mlaku dhisik sadurunge tumandang reresik omah”.

                Aku mangkat ngaturi bapak ing omah mburi sing lagi thethenguk sinambi makani jangkrik… Aku matur marang bapakku, “Pak, ibu niki wau ngutus kula ngaturi Bapak. Ibu kale kula badhe mlampah-mlampah, mumpung hawane seger. Bapak ndherek nggeh? Mlampah sareng-sareng kale pados sarapan teng njawi nggeh Pak? Bapak kersa toh?”. Bapak mangsuli “Yo ayo anakku sing ayu, kapan maneh bisa mlaku bareng-bareng mumpung saiki preian”. Tanpa sadhar, aku langsung jingkrak-jingkrak seneng sinambi mlayu cedhaki ibuku sing wis ing njaba omah. Aku, ibu, lan bapakku mlaku-mlaku karo ngrasake segere hawa…. Ing batinku, aku ngucap syukur marang ngarsane Gusti Alloh, “Alhamdulillah ya Alloh, penjenengan taksih  paring rasa seger ing wanci enjing”.